Jonathan Anderson Polaroidlerle Bize Ne Anlatmaya Çalışıyor?
Dior’un yeni kreatif yöneticisi Jonathan Anderson, birinci bayan ve erkek hazır giysi koleksiyonunu 27 Haziran’da sunmaya hazırlanırken, ilham dünyasına dair birinci ipuçlarını Andy Warhol’un ikonik Polaroid kareleriyle veriyor. 80’lerin efsanevi isimlerinden Jean Michel Basquiat ve Lee Radziwill’in portreleri, Anderson’ın vizyonuna dair çok şey söylüyor. 80’lerdeki üzere geçmişle bugünü, sokakla sosyeteyi, sanatla modayı birebir düzlemde buluşturma yüreğini mi göreceğiz?
Anderson’ın paylaştığı kareler sadece bir moodboard yansıması değil, bir manifesto niteliğinde. Jean-Michel Basquiat’nın asi ve bohem ruhuyla Lee Radziwill’in aristokrat usulünü tıpkı çerçevede düşünmek, 1980’ler New York’unun kültürel zenginliğini Dior’un sofistike kodlarıyla tekrar yazmak demek. Bu farklı dünyaların iki boyutlu düzlemde bir ortaya gelmesi, üç boyutlu gerçekliğimizin geleceği için bir sinyal veriyor. Yeni Dior, yalnızca tarz değil, bir kültür anlatısı olacak üzere gözüküyor.
Bu çok katmanlı anlatımı daha uygun anlatabilmek için Dior, stilist ve kreatif danışman Karen Binns’in mesken sahipliğinde bir podcast yayınladı. Yaklaşık 32 dakikalık bu kısımda, Pulitzer ödüllü muharrir Hilton Als ve Basquiat’nin yetiştirdiği sanatçı Toxic ile yapılan sohbet, bizi 1980’ler New York’una, Warhol’un objektifinin ardına, ve Basquiat’nın zihnine götürüyor. Kayıt, Paris’in 10. bölgesinde küçük bir kafede başlıyor, FaceTime üzerinden Als’ın iştirakiyle çok katmanlı bir diyalog haline geliyor.
Karen Binns, birkaç yıl evvel Anderson’la İbiza’da bir gece kulübünde tanıştıklarını anlatıyor. Erkekler, erkek modası ve tarz üzerine konuştukları bu sohbette, Binns’in şu cümlesi muhakkak ki bir ilham oluyor: “Basquiat’den daha tarz sahibi bir arkadaşım olmadı.” Bu rastlantısal sohbet, Dior’un yeni devrini şekillendiren temel ilhamlardan birine dönüşüyor. Zira Basquiat yalnızca sanat dünyasını etkileyen bir figür değil, birebir vakitte devrin kültür sahnesini şekillendiren ve ilham veren tarz sahibi bir figürdü.
Jean Michel Basquiat, Getty Images
Hilton Als ile ilerleyen bu sohbete nazaran Anderson, Basquiat’yı yalnızca sanatsal istikameti için değil, tarzın bir timsali olduğu için seçti. Bununla birlikte, Karen Binns’in dikkatini çeken bir öteki kıymetli öge vardı; Basquiat’nın yanına Lee Radziwill’in pozisyonlandırılması. Her ne kadar iki fotoğraf da Warhol’un kadrajından çıkmış olsa da, bu iki karakterin dünyaları dramatik biçimde farklıydı. Radziwill, Kennedy ailesinin şık yüzü, New York’un en seçkin etraflarının tarz ikonu idi; Basquiat ise alt kültürden yükselen çarpıcı ve asi bir karakterdi. Lakin tam da bu zıtlık, Anderson’un vizyonunun ne kadar kapsayıcı olduğunu gösteriyor. Warhol’un da 80’lerde yaptığı şey buydu; farklı toplumsal katmanları, kimlikleri ve yaratıcı zihinleri tıpkı ortamlarda bir ortaya getirmek. Anderson da bugün, Dior çatısı altında emsal bir öykü anlatmak istiyor. Kapsayıcılık, yaratıcılık ve tarzın yine tanımlandığı bu çağda, Dior yalnızca bir moda markası değil, bir kültür platformuna dönüşüyor.
Lee Radziwill, Getty Images
Podcastin en heyecan verici kısımlarından biri, sanatçı Toxic’in anlattıklarından geliyor. 1980’ler New York’unda gençler sahip olmadıkları pozisyonları tarz yoluyla inşa etmeye çabalıyordu. Her türlü kıyafet bir söz biçimiydi. Marka değil, duruş kıymetliydi. Sokaktan alınan, üstüne boya sıçramış bir kesim bile tarz temsil eden bir kıymet olurdu. Bu yaklaşımı popülerleştiren figür, tahminen de Basquiat’ydi. Binns ile Toxic, bugün Basquiat Dior’un kampanyasında yer aldığını bilseydi ne sıkıntısı sorusuna şöyle karşılık veriyor: “Bunu size söylemiştim” ve “Neden bu kadar uzun sürdü?” kaygısı, zira o her vakit kendine inandı, diğerlerinin ona inanmadığı vakitlerde bile.
Dior’un Anderson idaresindeki bu yeni periyodunda şıklık kültürle iç içe olacak; zarafet özgünlükle yine tanımlanacak. Çağdaşlık, yalnızca formda değil, ilham kaynaklarının çeşitliliğinden gelecek. Basquiat ve Radziwill üzere iki zıt karakterin tıpkı koleksiyona taraf vermesi, modanın geleceğinde çeşitliliklerin tıpkı kültürde nasıl harmanlanabileceğini gösteriyor. Bu durum yeni bir anlatının başlangıcı olacak muhakkak ki.
Anderson’un vizyonu şöyle yorumluyorum: Dior artık yalnızca hoş giyinmenin değil, bir kimlik ve kültür sahibi olmanın sembolü olacak. Bu yeni devir, geçmişin ruhuyla bugünün imkanlarını tıpkı podyumda buluşturuyor. Beklentiler büyük, fakat bu anlatı çok daha büyük.
