Çok Renkli, Çok Cool Bir Moda Hikayesi
Siedrés markasının kurucusu ve kreatif yöneticisi Ceylin Türkkan Bilge, ELLE Türkıye’nin bu çok özel 300. kutlama sayısı için “Guest Editor” Serenay Sarıkaya’nın sorularını cevapladı. Markanın renkli stilinin ardında, geçmişin ve kültürün izlerini taşıyan bir tasarım anlayışı olduğunu lisana getiren Ceylin, bu kere konuk editörümüz Serenay Sarıkaya’nın sorularını cevapladı.
Öncelikle nasılsın? Bu röportajı kabul ettiğin için teşekkür ederiz! Şunu merak ediyorum… markan çok renkli lakin seni bu türlü siyahlar içinde gördüğüme biraz şaşırdım. Ceylin olağanda bu türlü biri mi? Yani içindeki tüm renkleri markana mı yansıtıyorsun yoksa bugün biraz hasta olduğun için mi bu türlü giyindin?
Galiba içimdeki bütün her şeyi giydiklerime yansıtıyorum. Günlük hayatımda yalnızca siyah/beyaz/gri /bej giyiyorum. Gri sevmememe karşın giyerim. Nasıl olması gerektiği hakkımda bir kesin bir çizgim yok. Mesela bir koleksiyona başlarken daha nötr yapacağım deyip sonradan bir bakıyorum desenler hakim olmuş. Ekseriyetle herkes bizim markamızda desenli eserler tercih ediyor ve biz de desenli eser üretmeye itina gösteriyoruz. Pop-up’a gittiğimizde eserleri asarken düz eser olmadığını fark ettim ve o an düz eser üretmemiz gerektiğini anladım.
Bana kahverengiyi sevdiren Siedrés. “Kahverengi cool bir şey galiba” hissini birinci sefer Siedrés sayesinde yaşadım. Çok fazla renk ve desen kullanıyorsunuz lakin bir yandan da (nasıl yapıyorsanız bunu, kalıbından mı senin zevkinden ve gözünden çıkan estetik algısından mı, bilmiyorum) Siedrés bayan silüeti denilen bir şey var! O bayan yalnızca bu türlü sevinçli renkli ve “teenage” görünümde değil, birebir vakitte kadınsı çizgileri olanı, seksi, kendine güvenen bir bayan duruşu olan silüeti de çiziyor. Ben o denli görüyorum yani. Pekala sen nasıl görüyorsun Siedrés kadınını?
Tam olmak istediğimiz şey aslında bu. Dışarıdan bu türlü görünüyorsa çok memnunum. Biz artık çok işin içinde olduğumuz için, her kısımdan giyinen, her tipte insan bizi tercih edebiliyor. Şu an da büsbütün olmak istediğimiz tanımlama bu. Baktığım vakit o kadar farklı “rangle”lerde giyinen insan var ki… Bu ortada desen çalışırken çocuksuya kaçmıyoruz. Çok ince bir çizgi bu. Kendi ortamızda oturup ayrıntıları uzun uzun konuşuyoruz. Bazen takımımız “şöyle bir renk koyalım bunun yanına” diyor, ben ise “çok uca kaçabilir” üzere yorumlar yapabiliyorum. Çok sorguluyoruz kendimizi, sorgulama ihtiyacında buluyorum kendimi. Çok renkli olan çocuksuya ya da bazen çok seksiye kaçabiliyor. O sebeple yorumlarını duymak hoşuma gitti.
Bunu şu dengeliyor olabilir mi? Okuduğum bir röportajında 60’lar Türkiye’sinden bahsetmiştin. Hatta babaannenin eski kumaşlarını, onun renklerini kullandığını söylemiştin. Tahminen bu kültürü ve geçmişi de önemsemen dengeyi sağlayan şey olabilir mi?
Olabilir. Koleksiyonlarımızın nostaljik bir tarafı da var. Bu ortada sahiden ilham aldığım şey babaannem, anneannem. O denli bir gardıropları varmış ki zamanında… Bana “Giyiyor musun?” diye sorarsan, o kadar fazla giymiyorum. Lakin vaktinde benim de bütün dolabım babannem ve anneannem… Babaannem kendi dikermiş birtakım kıyafetlerini.
Ben de tıpkı şeyi söyleyecektim. Benim de odamda büyük bir şalvar var; kırmızı, pembe, sarı, yeşil… her renk var içinde. Anneannem onu vaktinde kendi elleriyle dikmiş.
Mükemmel kültürel ilham kaynakları var. Mesela Kapalıçarşı’da. Esasen benim için bu iş Kapalıçarşı’daki kumaşlarla başladı diyebilirim. Sonrasında o kumaşlarla devam etmeyi çok istedim ancak üretime girildiği vakit bu durumda sınırlanmaya mecbur oluyoruz. Hasebiyle bir yerden sonra devamlılığı olan kumaşlara girmek zorunda kalıyoruz.
Çok klişe bir soru tahminen lakin üç tane sıfatla tanımlamak istesen Siedrés’i ya da Siedrés kadınını nasıl tanımlamak istersin?
İçten/samimi, ikisi birlikte diyebilirim. Bu diyeceğimi bir sözle anlatamayabilirim meraklı (keşfetmeyi sevmek açısından meraklı). Bir de kutlamayı seven.
Çok hoş bir tarifmiş. Hiç bu türlü yanıtlar vereceğini düşünmemiştim…
Bunun üstünde çok düşündük, Daha net sözlerle de anlatabilirim: Siedrés için çok “Mediterranean town”dan ilhamla üzere bir şey vardı aklımızda birinci başta. Sonra vakitle Mediterranean/Akdenizli bizim ayağımıza takıldı. Zira yalnızca yazlık ve yalnızca “resort” mağazasıymışız üzere bir algı yarattı. Halbuki dört dönemimiz var. Artık çanta işine girdik yeni yeni. En sonunda hedeflediğim “lifestyle” bir marka. O yüzden “Mediterranean derken ne kastediyorsun?” diye sordular bana. Takımca oturduğumuzda biz buradan ne çıkarabiliriz? Marka ve ilhamım aslında çocukluk anılarıma dayanıyor. Zira Bursa’da büyüdüm lakin anne baba tarafı İstanbullu. Bodrum’da yazlığımız vardı, çok İspanyol mimarisi tesirinde bir yazlıktı. Oraya yazları, dedemin yanına giderdim. Tam üslubumun formlandığı periyottu o vakitler. Ve orada neyi seviyordum onu düşündüm, herkes bana çok ilham verirdi, oradaki her bayan. Orada yalın ayak gezerdik. Herkes samimiydi, herkes kendi tabağını kapar, masalar kurulurdu. Çok salaş ve içtendi. Bir hafta döner gecesi vardı mesela yahut olimpiyatlar düzenlenirdi. Olimpiyatların balosu düzenlenirdi sonra. Orada yaşananlar “celebration”/ kutlama modundaydı, buna dair geceler düzenlenirdi. Cumhuriyet Balosu üzere aslında. Şu anda bunlar kalmadı. Annem mesela İstanbul’da alışverişe topukluyla giderdi. Benim topuklum bile yok, yürüyemiyorum topukluyla…
Eskiye hasretten ötürü bu türlü bir marka kurdun da diyebilir miyiz?
Muhtemelen. Giyinme hasreti olabilir. Mesela bedenim değişti ve gardırobumu yenilemek istiyorum. Buyruk “Siedrés var” diyor. Siedrés var evet fakat artık bütün gardırobumu Siedrés’ten yapmak istesem çok “celebrity” modüller olur. Günlük de olmak istediğimde tek tük bir şeyleri kullanabilirim, bunu fark ettim.
Aslında bunun karşılığını biraz verdin üzere oldu fakat; hayali kasaba, Akdeniz ruhu sanki bu, çok da uygun devirlerden geçmiyoruz, bu ülkenin ruh halinden kaçmak için bir yer, hayali, keyifli ve sevinçli bir yer yaratma isteği mi diye de sormak istemiştim.
Siedrés’i Buyruk ile bir arada kurduğumuz için aslında şuradan da geliyor; İstanbul’un kaotik yapısı, Türkiye’nin durumu. Beş sene evvel İstanbul’dan taşınma gayesiyle yerler araştırdık. Ve dedik ki bir butik otel açalım. Sonra gerçeklerle yüzleşip, “daha bunun için çok genciz, evvel kendi paramızı kazanalım” dedik. Kesin amacımız de bu olsun aslında. Bu amaçla kurduk markayı. Aslında düğün yapacaktık, düğünün yarım bütçesiyle marka kurduk. Gayemiz, Ege’den başlayıp Akdeniz’e kadar bakmak, küçük bir arsa almak, üstüne butiğini, restoranını, atölyesini kurmak. Bu da emekliliğe yanlışsız bir hayal olsun dedik. Başlangıcı da moda olsun. Ben moda okudum. Moda kesimindeydim. En kolay başlayabileceğimiz kesim modaydı. Buyruk de mimari tarafında. Tasarım kısmı benim tarafım olduğu için ve bahsettiğim şeyler de tasarım tarafında olduğu için, o hayal vizyonla ve renklerle ortaya çıkmış oldu.
Bir şeyi tasarlarken ya da yaratırken olmazsa olmazların nelerdir? Seni kumaş mı yola çıkartır yoksa tasarım mı? Sessiz sakin alan mı istersin, yoksa gittiğin bir yerlerden, tanıdığın birilerinden mi ilham alırsın? Bir şey mi tetikler bunu yoksa o fikir o anda mı gelir? Yoksa başın içinde bir mühlet döner, sonra final resmi mi bulursun? Buna ek olarak, bir işbölümünüz var mı Buyruk ile?
Evet, işbölümümüz var. En başta bana daima “kendi markan” kederi lakin ben üretim ve finans kısmını bilmediğim için bunu kendi başıma yapamam. Bu yüzden işbölümünü yarı yarıya böldük. Ben “creative”, marketing, tasarım ve toplumsal medya kısmındayım. O, daha insan kaynakları, finans ve üretim kısmında.
Daha analitik kısmında yani.
Aynen o denli. Koleksiyon kısmında ise benim başlangıcım desen oluyor, renkler oluyor. Başımda biraz modeli düşündükten sonra desenlere geçiyorum. Bu biçimde kıssayı oluşturabiliyorum.
Tasarım tarafında bir iki gün kapanmam gerekiyor, yarattığım dünyada bir mühlet kalmam gerekiyor yani. Hatta bazen bir gün yetmiyor. İçine girmişken devam ettirmek istiyorum fakat pek olmuyor. Sessiz sakin o dünyada kalmak güzelce kışkırtıyor fikirleri.
Çok ağır ve sıklıkla üretim yapıyorsunuz. Bununla ilgili bir şeyler okudum ancak tekrar anlamak istediğim için soruyorum: Sürdürülebilirlik ismine, etrafa daha yararlı olabilmek ismine dikkat ettiğiniz bir şeyler var mı?
Aslında biz iki koleksiyonla çıktık. Üçüncü dükkanlara sattığınız vakit size daima talepte bulunuyorlar. Bir anda bu döngüye girince de çıkamıyorsunuz üzere bir durum oluyor. Biz evvelce sipariş alıyoruz. Birinci günden beri konsinye denilen şeye karşıyız. Zira konsinye olunca, üretiyorsunuz üretiyorsunuz, satmayan kalıyor. Kendimizi korumak ve fazla stoktan kaçınmak için bunu yapmıyoruz. Siparişlerimizi topluyoruz ve asgarî ne satabiliriz diye düşünüyoruz. Mesela “minimum order quantity” diye bir şey var. Genelde, 100-150 adet bekliyorlar. 150 adetse üretmiyoruz diyoruz. Yani satamayacağımızı bildiğimiz şeyleri üretmiyoruz. O yüzden, minimumda stok koymaya çalışıyoruz. Bunun yanında her şeyimiz ve üreticilerimiz lokal. Nakış ve el işçiliğini çok kullanıyoruz, bunu fabrikalarda yaptırtmıyoruz, bayanlar yapıyor.
Sadece senin bildiğin bu türlü bir “final touch”ın, saklı bir dokunuşun var mı?
Aslında, yeni yeni olacak. Yeni “branding” yaptırdık, artık kimi eserlere koyacağız. Bu, insanlara keşfettirme tasasıyla yapıldı. Çok gizli ve çok minik ayrıntılar koymayı planlıyoruz tüm eserlerde. Lakin artık çok küçük bir takım olduğumuz için, yani ben çok minik ayrıntılarla ilgilenmek istiyordum lakin bu karmaşada kolay olmadı. Her şeyle tek tek ilgilenemiyorum vaziyetine geldim. Artık her şeyle tekrar yeni baştan, bir tık daha “slow”/yavaş, daha katma pahalı eser yapmak gayemiz .
Bu kadar kısa vakitte, bu dört sene içinde Paris’te butik açtınız, Londra’da bir butiğiniz vardı, gerçek mu söylüyorum?
Londra’daki pop-up butikti. Paris’te showroom açıyoruz.
Daha yeni bir de Mango işbirliği yaptınız.
Evet.
Bizi bekleyen öteki sürprizler var mı?
Var aslında, şu anda… Siedrés’in kendi minik minik hoş projeleri var. Bir tanesi, dükkan açıyoruz! Çok büyük değil lakin içerisinde kendi oluşumu olan bir şey. Onu da anlatmak isterdim lakin şimdi anlatmak için çok erken.
En son ne okudun? Sana ilham veren bir kitap ya da bir film mesela?
“Cabana” dergisi bana çok ilham veriyor. Daima yanı başımdadır. Her yerde çekim yapıyorlar. Mesela İtalya’ya gidip köyleri çekiyorlar. Türkiye’de, İstanbul’da mesela mescitleri çekiyorlar… Dokusu olan yerlerden öyküler çekiyorlar. Bu çok hoşuma gidiyor. Kapak çekimlerini dokumayla birleştiriyorlar.
Kendini en makûs yahut en darda hissettiğin vakitlerde kendine hatırlattığın şey ne? Tahminen kendine söylediğin bir kelam?
“En makus ne olabilir!” diyorum ve aklıma makûs bir şey gelmiyor. Ailem var gerimde. Küçük yaşta babamı kaybettim, onu da yaşadığım için öteki çok endişem yok. En makûs ne olabilir? İnsan her şeye alışıyor zira. Acı lakin gerçek, alışıyorsunuz.
Peki yeni yıl için bayanlara, Siedréscilere ne söylemek istersin?
Bu sene hepimiz için güç oldu. Umudun azaldığı bir yıl üzere geldi bana. Covid periyodu bile bu türlü değildi. Fakat umut kaybolmasın! Umudumuzu kaybetmeyelim. İnsan kendi başına ve kendi dünyasında keyifli olduğu sürece yaşamak için ya da yaratmak için daima bir neden var.
Röportaj: Serenay Sarıkaya
Fotoğraflar: Dilek Altan
ELLE Türkiye Aralık-Ocak 2024 sayısından alınmıştır.
